داروسازی چند سال طول میکشد

- دوره تحصیل برای رشته داروسازی حداقل 1 سال کمتر از پزشکی است(تا ورودی های دو سه سال پیش علوم پایه داروسازی ٢سال و نیم بود ولی ازچند دوره پیش علوم پایه دارو ٢ ساله شده وهم اکنون اگر دروس به موقع گذرانده شوند ۵سال ونیم بیشتر طول نمی کشد در حالی که پزشکی حداقل ٧ سال طول می کشد در بعضی جاها مثل کرمان دوره ٧ سال و نیم دارد . ) ضمن اینکه شما میتونین بدون گذروندن دوره سربازی در امتحانات تخصص شرکت کنید تخصصها شامل : داروسازی بالینی . داروسای هسته ای . فارماکوگنوزی . داروسازی صنعتی . آرایشی - بهداشتی . شیمی دارویی . فارماکولوژی . سم شناسی .(که همه ساله برتعداد گرایش های تخصص این رشته افزوده می شود ) هستند شما بایستی حد نصاب لازم در آزمونهای تافل یا ielts رو هم کسب کرده باشید .

- اعتبار و وجهه عمومی پزشک از داروساز بالاتر هست و هنوز خیلیها در این کشور نمی دونن که داروسازی دکتری هست و نه لیسانس!( البته من خودم وقتی که داروسازی قبول شدم اون را به عنوان یک لیسانس به من تبریک گفتند)

- در رشته پزشکی بهد از استجری دیگه کم کم باید کار عملی رو یاد بگیرید و بخشها رو تجربه کنید در حالی که در داروسازی تقریبا همیشه باید سر کلاسهای دانشکده بنشینید. (این قسمت چرت زیاد داره در این رشته تعداد زیادی از واحد هایی را که در طول دوره گذرانده می شود از ترم ١ تا ترم ١١ واحد های عملی اند)

-عموما دیده میشه که برای بیمار چندان تفاوتی نمی کنه که دارو رو از کدوم داروخانه تحویل بگیره ولی انتخاب پزشک براش مهمتره (البته این انتخاب بیش تر براساس محبوبیت انجام می شود که خیلی کار درستی نیست). علت این مساله رو میشه در عدم درک جایگاه داروساز توسط بیماران و کم کاری داروسازان برای ایفای بهتر نقششون در نظام سلامت دید.

 - چون اکثر دانشجوهای داروسازی میبینن که چندان از معلوماتشون نمیتونن در داروخانه استفاده کنند درسها رو برای رفع تکلیف میخونن و اونایی که انگیزه های علمی بالاتری دارند به تخصص فکر میکنند با اینحال تفاوت مادی داروساز عمومی با تخصص اونقدری که در پزشکی مشخصه در داروسازی نیست.  معیشت معمولی  داروساز ار  معیشت معمولی پزشک به اعتقاد من بهتره ولی سقف درآمد داروسازی محدود تر از سقف درآمد پزشکه( البته باید این را در نظر گرفت که دانشجویان داروسازی از سال چهارم به بعد باامکانات خوب به عنوان مسول فنی وارد بازار کار و داروخانه ها میشوند در حالی که پزشکی این مزیت را ندارد واز نظر معیشتی هیچ گاه وضعیت مالی یک پزشک عمومی از یک دکتر داروساز بهتر نخواهد بود.)

- درسهای داروسازی خیلی متنوع و بعضیهاش واااقعا سخته... اما توی رشته پزشکی بارها و بارها مطالب به طرق مختلف تکرار میشن . شما در داروسازی با چیزهایی آشنا میشین که شاید در عمرتون حتی یک بار هم نیاز به فکر کردن در موردشون پیدا نکنید ..نمونش تفسیر طیف NMR و IR

- دانشجویان داروسازی بعد از پاس 120 واحد میتونن بعد از معرفی به انجمن داروسازان و دریافت کارت انجمن در داروخانه به عنوان قائم مقام مشغول کار بشن و کسب درآمد و تجربه کنند . با ابنحال اکثر کسانی که روز وارد این قسمت تجاری میشن کلا بیخیال نمره و درس میشن..

- اگه موفق به کسب امتیاز  تاسیس داروخانه شخصی بشید تازه اول دردسره . خرید اقلام دارویی که خوش هنریه . مریض اگه چند بار بیاد داروخانه و ببینه که داروهاش رو کامل ندارین احتمالا دفعه بعد از جای دیگه تهیه میکنه . تاریخ مصرف داروها که بایستی مدام بهشون توجه بشه . قرارداد بستن با انواع سازمانهای بیمه گر و قبول کردن انواع ناز و کرشمه اونها . باید بدونین که عرف معمول در بازپرداخت حق داروخانه حدود 4 تا 5 ماه هست . ضمن اینکه هر ماه هم کلی از طلبتون رو به هزار و یک جور بهونه ازتون کم میکنن. پرسنل سالم پیدا کردن خودش هنریه و پرسنل رو سالم نگه داشتن که از اون هم سختتره . خریدها رو میتونین در ماههای اول اعتباری انجام بدین و معمولا چک چند ماهه میدید . حساب دفتر منظمی باید داشته باشید که سر رسید چک ها با موجودی بانکتون بخوره . خرید نقدی هم که تخفیفهای خودش رو داره. 2 جور بازرس به شما مراجعه میکنن بازرس بیمه و بازرس دانشگاه . چون قاعدتا پرسنل داروخانه رو بیمه میکنید نمی تونین به همین راحتی عذرشو بخواین حتی اگه براتون ... مسجل شده باشه . هزینه اداره داروخانه خیلی بیشتر از مطب هست و همینطور باید بدونین که برای هر نسخه مبلغ ناچیزی به عنوان حق فنی دریافت میکنید که قابل قیاس با هزینه ویزیت نیست .(برای یک داروخانه داشتن پرسنل کاری خوب بسیار مهمه)

وقت آزاد کمتری دارید . و طبعا فرصت مطالعه کمتری دارید . کمتر به مسافرت میتوانید بروید .

با اینحال آشنایان فراوانی خواهید داشت و اگر واقعا نسبت به سلامت بیمارانتان توجه نشان دهید هم کار داروخانه لذت بخش تر میشود و هم اعتبار بیشتری کسب می کنید . در برخورد با بیماران همیشه خود را جای آنها بگذارید  . برای خود ما هم اتفاق افتاده مواقعی که بیمار هستیم از لحاظ روحی هم حساستر و مستعد نا‌آرامی میشویم.به همین دلیل برخورد محترمانه داروساز و پرسنل دارو خاه اش بسیار مهم است .

- معمولا پزشکان تحمل انتقاد نسبت به کارشان را ندارند . برای ایجاد همدلی و رفع سو تفاهم بهتره رابطه معقول و دوستانه ای ایجاد کنید همانطور که شما در داروخانه مرتکب اشتباه میشوید اونها هم اشتباه میکنند . پس بهتره هوای خودتون و مریض رو داشته باشید و ایرادات رو توی سر هم نکوبید!

از لحاظ مسئولیت حرفه ای استرس پزشکان بیشتر از داروسازان است چون مسئولیت مستقیم درمان بعده آنهاست .(البته داروساز نیز باید دقت عمل کافی را در مورد تداخل های دارویی داشته باشد)

- اگه یک روز یکی از پرسنل شما سر کار حاضر نشود کل کار کند پیش میرود اما کار منشی مطب آنقدر حیاتی نیست

- یک پرسنل بد میتواند کلی شما را به دردسر بیندازد اما یک منشی بد خیلی هم خرابکاری نمی تواد بکند!

- شما برای اینکه در یک شهر بزرگ مثل تهران به عنوان داروساز بلافاصله داروخانه تاسیس کنید لازمه پروانه داروساز دیگری را خریداری کنید و بعد مکان و داروها

اما به عنوان پزشک شما نمی توانید پروانه مطب خریداری کنید و مجبورید در درمانگاه یا بیمارستان استخدام شوید. در مورد داروساز هم که میتواند به صورت قائم مقام و یا با سپردن پروانه مشغول به کار شود.

امید وارم مفید واقع شده باشد

در مجموع متاسفانه یا خوشبختانه داروسازی امروزه اگرچه وجهه ی اجتمعی خیلی خوبی ندارد ولی از خیلی نظرات رشته بسیار بهتری است البته برای هر کس رشته اش احترام مخصوص به خودش را دارد.

و به همین دلایل بود که من این رشته فوق العاده با حال  را انتخاب کردم

منبع:http://newpi.persianblog.ir